Χθες η Κοινότητα του Ντίσελντορφ με βασικούς συντελεστές παιδιά του ελληνικού σχολείου στο Ντίσελντορφ οργάνωσε μία εκδήλωση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973.
Στην εκδήλωση αναφέρθηκε η παγκόσμια πολιτική κατάσταση αυτής εποχής και το ιστορικό της Εξέγερσης των φοιτητών.
Από το απόγευμα της Παρασκευής 16ης Νοεμβρίου τότε, η Αθήνα βρισκόταν σε παλμό εξέγερσης με επίκεντρο το Πολυτεχνείο. Δρόμοι κλειστοί, οδοφράγματα από πολίτες, συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομία παντού.
Μία εξέγερση της Νεολαίας χωρίς κομματική Χροιά αλλά με οδηγό την φαντασία που την διατρέχει και τις ιδέες του Αναγέννησης και της αμφισβήτησης. Την ανάλυση των γεγονότων την αφήνω να την κάνουν οι ιστορικοί και τα πολιτικά Κόμματα. Άλλωστε η ανάλυση και η εξήγηση ιδιαίτερα από τα πολιτικά Κόμματα είναι ανάλογη με το πολιτικό ορίζοντα του καθενός.
Εγώ δίνω βάση στην εξέγερση ως εξέγερση και στα συνθήματα των Φοιτητών.
Οι έγκλειστοι Φοιτητές δεν ήταν κομματικά στελέχη ούτε εκτελούσαν κομματικές αποφάσεις.
Ήταν ο Ελληνικός λαός. Ήταν τα παιδιά μας. Τι ήθελαν; 3 Πράγματα: Ψωμί Παιδία Ελευθερία.
Η δεκαετία του εξήντα ήταν μια εποχή μεγάλης κοινωνικής και πολιτιστικής αναταραχής. Εκεί υπάγονται τα χρόνια που χαράχθηκαν ανεξίτηλα στο «πάνθεον» του 20ου αιώνα. Θεωρείται μία παγκόσμια περίοδος απελευθερωτικής ζωντάνιας, αμφισβήτησης και αντικομφορμισμού με πρωταγωνιστή τη νεολαία και τη δράση των ποικίλων ομάδων της (από στρατευμένους αριστερούς μέχρι τους Teddy Boys).
Πως μπορούσε η Ελληνική Νεολαία να παραμείνει άπραγη;
Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει. Κι όσο κι αν υφίσταται προσπάθεια να αλλοιωθεί η ιστορία, παραμένει τόσο σοκαριστικά ζωντανή κι αυταπόδεικτη, που δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει μια μέρα που θα τη διαγράψουμε. Γιατί αυτό που έγινε τη 17η του Νοέμβρη ήταν το απλό κι εξής ένα: Να γίνει σαφής η αξία της Δημοκρατίας, σε περίπτωση που έστω κι ένας ποτέ ξανά αποκτήσει έστω μία αμφιβολία.
Ο Στρατός ανήκει στα στρατόπεδα και όχι στα κοινοβούλια.
