Όποιο κανάλι ανοίξεις στην άθλια τηλεόραση, όποια εφημερίδα, όποιο έντυπο ξεφυλλίσεις, ένας τίτλος επικρατεί <<Τραγωδία>>, <<ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη>>
Τα διαβάζουν και οι 57 ψυχές που ταξιδεύουν στην αιωνιότητα και μας κοιτάν περιφρονητικά
Ναι σωστός ο όρος Τραγωδία. Μόνο που οι Τραγωδίες του Αριστοτέλη είχαν την κάθαρση και τη λύτρωση στο τέλος.
… ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καί τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρίς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων και οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καί φόβου περαίνουσα τήν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν…
Ψάχνουμε να βρούμε τον φταίχτη, ψάχνουμε να τον δείξουμε με το δάχτυλο, να ουρλιάξουμε για να εκφράσουμε την οργή μας. Καλά κάνουμε και θυμώνουμε, καλά κάνουμε και λυπόμαστε, καλά κάνουμε κι αναζητούμε… αλλά που αναζητάμε.. που. Για κοίτα στον καθρέφτη.
Μην μου λες ότι εσύ δεν φέρεις καμία ευθύνη. Το ξέρω. Δεν οδηγούσες εσύ το τρένο, ούτε είχες εσύ την ευθύνη για τα μέτρα ασφαλείας. Σίγουρα δεν είσαι αυτός που τοποθέτησε έναν επαίτη στην θέση του σταθμάρχη ούτε είσαι αυτός που από <ελαρεαδελφισμό> δεν φρόντισε να μπουν εκσυγχρονισμένα συστήματα ασφάλειας.
Κι όμως αγαπητέ μου, εσύ είσαι ο φταίχτης. Είσαι ο κεντρικός ήρωας της Τραγωδίας χωρίς λύτρωση. Διότι είσαι αυτός που δεν διαμαρτυρήθηκε στις ατασθαλίες όσο προφανώς θα έπρεπε. Που άφησε τα δρώμενα σε χέρια βρώμικα κι ανήθικα. Είσαι αυτός ο άνθρωπος που γκρίνιαξε μα δε διεκδίκησε. Δεν ήθελες να δημιουργήσεις αντιπάθειες και αυτό το πλήρωσαν οι 57 ψυχές
Υπάρχεις και Υπάρχω σε μια κοινωνία που βολεύεται, που δεν διεκδικεί καλύτερες συνθήκες για όλους, μα μόνο για «τους δικούς της». Σου αρέσει η κοινωνίας τους; Εμένα όχι. Δεν τους μοιάζω μήτε κι επιθυμώ να μοιάσω στο θεριό. Αλλά αγαπητέ μου…. αν δεν αντιδράς στο τέρας, στο τέλος καταλήγεις να γίνεσαι εσύ αυτό.
Το ξέρω…χωρίς να το θέλω, χωρίς να το θέλεις, πάνω στη σιωπή μου, πάνω στην ελλιπή σου αντίδραση ήρθαν και θέριεψαν οι ανήθικοι. Ήρθαν κι ορθώθηκαν αυτοί που μετράνε μόνο χρήματα, ποτέ ζωές. Ποτέ εσένα κι εμένα. Μόνο το κέρδος. Βουτάν τις ψυχές, τα χέρια τους στο αίμα και τα δίνουν ο ένας στον άλλον και κάνουν κι άλλες συμφωνίες. Δεν θέλω να έχω κοκκινοβαμένα χέρια. Θα παραμείνω ασυμβίβαστος.
Και σ’ εκείνους που έχασαν ανθρώπους, σε εκείνους που δίνουν μάχη να μην υποκύψουν στα τραύματά τους, σε εκείνους που από τύχη επέζησαν, μια ειλικρινή συγγνώμη κανείς τους δε θα πει. Αντ’ αυτού θα προσπαθήσουν να κάνουν σύντομα μια ακόμα συμφωνία εξαναγκάζοντάς τους στη σιωπή. Κάποιοι θα χρησιμοποιήσουν τον πόνο τους για ίδιον όφελος κι άλλοι, δήθεν θλιμμένοι θα ενοχληθούν από την όποια τους αντίδραση.
Αλλά…κι εσύ κι εγώ και όλοι αυτοί που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρια, θα έχουμε λίγο πιο λερωμένα χέρια. Γιατί τόσα χρόνια δε μάθαμε τίποτα από την ιστορία μας. Γιατί για να έρθει η κάθαρσις πρέπει ο ήρωας να τιμωρηθεί, πρέπει τα πάθη να γίνουν αρετές, κι εμείς μόνο ενάρετοι δεν είμαστε και δεν ξέρω πια τι στον διάολο θα χρειαστεί για να γίνουμε.
Γι’ αυτό τα χέρια μας θα είναι αιματοβαμμένα. Γιατί δε φτάνει το νερό να τα ξεπλύνει. Θέλει φωτιά και θειάφι, θέλει να μυρίσει ο αέρας λίγο μπαρούτι, θέλει να εξαναγκαστούν κι οι ασυνείδητοι στην ευσυνειδησία και θέλει να είμαστε μαζί σ’ αυτό.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το φονικό που έγινε.
Δεν υπάρχει καμία παρηγοριά για τις 57 Μανάδες.
Πρέπει να δούμε στους καθρέφτες μας τους φταίχτες και να χαμηλώσουμε το βλέμμα.
Ίσως πρέπει κι εγώ να αποδεχτώ πως τα χέρια μου θα είναι πια για πάντα λερωμένα